بسم الله الرحمن الرحیم
دنیا ما را ساخت و ما دنیا را ساختیم. زندگی آنقدر سخت هست که شمارش لبخندها و لحظه های خوشش از یاد نرود.زمانی نه چندان دور صاف و ساده بودیم و همش نیت می کردیم کارهایمان برای رضای خدا باشد. همان کارهای کم را با نشاط و اخلاص انجام می دادیم. در پناه والدین و خانه بودیم و کمتر از گل نمی شنیدیم و آدمها را نمی شناختیم و ندیده بودیم. اما امروز روز که وارد جامعه ای بزرگتر شده ایم و قداست آدمها پیش رویمان شکسته شده هر لحظه آرزو می کنیم ای کاش از آن سرپناه گل و بلبل بیرون نیامده بودیم و دنیا را هم هنوز گل و بلبل تصور می کردیم.
حنای هیچ کسی پیشمان رنگی ندارد و ترجیح می دهیم سیره علما و بزرگان را پیشه کنیم و به هر کس که می رسیم سرمان پایین باشد نه رد کنیم و نه تایید. ترجیح می دهیم ارتباطمان را به حداقل برسانیم تا آلوده ی رذائل نشویم و در دریای کثافات ارواح غرق نشویم. وارد دنیایی شده ایم که آدمهایش حب اسم و رسم و مقام تمام وجودشان را گرفته، آدمهایی که برای عزیز کردن خودشان پیش این و آن، پشت سر دیگران حرف میزنند و آبروی دیگران را می ریزند. و من که با دهن باز نگاه می کنم و شوکه می شوم و هضمش برایم آنقدر سنگین است که کار برایم سخت شده و سایه حضور خودم در بین این آدمها برایم سنگینی می کند.
گاهی بین دفاع از حق و متواضع بودن گیر می کنم و گاهی بین خواست خودم و رضای خدا سرگردانم. زمین برایم تنگ می شود و چشم به آسمان می دوزم و عاجزانه از او می خواهم که مرا در این باتلاق های روزمرگی بندگانش فرو نبرد. دو ماه است که دارم در این منجلاب دست و پا میزنم و به سختی سر بر می آورم و نفسی می کشم و باز دست و پا میزنم. و همه ی خدا خدایم این است که دستم را بگیرد و دستم را بگیرد و مرا هدایت به راه راست کند.
